Regelmatig kom ik tijdens sessies tegen dat vrouwen enorm teleurgesteld zijn in hun man. Hadden ze in het begin van de relatie de hoop dat hun man vanzelf wel zou veranderen, na verloop van tijd luidt de conclusie onverdeeld: "Wat heb ik aan hem?"
Menig vrouw zal het met me eens zijn dat het voor haar belangrijk is om op haar man te kunnen steunen. Een vrouw vindt het doorgaans belangrijk dat een man:
Juist dan is het zo pijnlijk om te merken, hoezeer mannen te kort kunnen schieten.
Veel mannen zijn zich helemaal niet bewust van het feit dat hun vrouwelijke partner een intern lijstje bijhoudt, waaraan hij eigenlijk moet voldoen. Denkt hij dat hij door de nieuwste app op haar iphone te installeren waarmee ze gemakkelijk kan kijken hoe laat de eerstvolgende trein gaat, douze points scoort; verbaast zal hij zijn als hij hoort dat hem dat misschien hooguit 1 punt oplevert.
Vrouwen blijken aan andere dingen waarde te hechten dan mannen. Zolang man en vrouw niet openlijk aan elkaar vragen wat de interne lijstjes zijn, ofwel de interne criteria van 'hoe-voel-ik-mij-echt-geliefd-in-de-relatie', is een relatie te vergelijken met prijsschieten: je kunt nog zo je best denken te doen, maar je kunt alleen scoren als je weet waar de roos is. Vragen naar wat de ander belangrijk vindt is de sleutel tot een bevredigende relatie.
Maar vaak gaat het verder dan alleen maar wat je doet voor elkaar, en zit het dieper. Dan voelt u dat uw partner meer in zijn 'wezen', in zijn 'zijn' gewoon een watje is. Hij lijkt dan zijn best te doen maar het komt niet (meer) over. U vecht er misschien tegen, maar langzamerhand verliest u het respect voor hem.
Hoewel de verhalen soms in detail kunnen verschillen, is het patroon zo vaak voorkomend dat u erover verbaasd zou staan, als u ontdekte hoezeer u hier niet alleen in staat.
Neem nou het volgende koppel. De klacht van de vrouw was dat zij graag een 'beetje man' had en het zat was om zijn moeder te zijn, terwijl hij het gevoel had de tederheid van haar te missen.
Zij waren in een harde machtsstrijd terecht gekomen waarbij zij via allerlei manieren (kritiek, aardig doen, aan hem trekken, etc) hem had geprobeerd zo ver te krijgen dat hij eens op zijn benen ging staan en het tegenspel ging bieden waar zij zo behoefte aan had.
Op zijn beurt had hij geprobeerd om haar 'liever' te krijgen en een appèl op haar te doen om juist over gevoelens te praten, om op die manier contact met haar te krijgen. Hij wilde haar alle ruimte geven, waardoor zij zichzelf kon zijn en kon daarom niet begrijpen dat zij helemaal niet zijn goede bedoelingen kon waarderen dat hij haar zoveel ruimte om te doen wat zij ook maar wilde bood. Zijn uitroep: 'Hoeveel mannen doen dat eigenlijk op deze manier..', hielp ook niet echt.
Als de machtsstrijd zo diep gaat, dan ontstaat er uiteindelijk een uitputtingstrijd met twee verliezers.
In deze situatie is het gemakkelijk om te concluderen dat de relatie geen hoop meer heeft. Hij en zij hebben onverenigbare behoeften. De chemie werkt niet meer. Toch bedriegt de schijn.
Wat mij altijd in dergelijke situaties helpt is om te beseffen dat als er in een relatie een machtstrijd ontstaat over een terugkerend thema dan de 10-90 regel opgaat. 10 procent heeft dan echt te maken met het heden, de rest heeft te maken met het verleden, om precies te zijn de kindertijd.
Vaders zijn in dat opzicht zo belangrijk. Denkt u maar eens aan het voorbeeld dat een meisje met haar moeder jurkje gaat kopen. Het meisje weet pas echt zeker dat het haar mooi staat als ze 's avonds in haar jurkje voor haar vader gaat pronken en hij zegt dat het haar mooi staat.
Zo had ook deze vrouw gemist dat in een bepaalde fase van haar ontwikkeling de belangrijkste persoon in haar leven er voor haar was.
Vanuit de Imagotheorie is bekend dat mensen onder andere een partner aantrekken omdat ze zich op een speciale manier 'thuis' bij elkaar voelen. En daarmee trekt u zowel de plussen als de minnen van uw vroegere thuissituatie aan.
Bij dit stel was dat overduidelijk. Zij had gehoopt een man aan trekken die haar onbewuste behoefte aan een duidelijke en aanwezige man zou vervullen. Hij had de onbewuste behoefte dat hem de emotionele ruimte zou worden gegund die hij vroeger zo had gemist. Haar overlevingsstrategie in haar jeugd was om al snel zelfstandig en onafhankelijk te worden. Hij had geleerd om mensen veel ruimte te geven en zichzelf te zijn. Iets wat ze beiden aan het doen waren in hun huidige relatie.
Beiden snapten eigenlijk niet dat ze als twee weeskinderen op zoek bij elkaar waren naar iets wat ze doelbewust zouden moeten gaan leren ontwikkelen. De conclusie dat de ander het niet heeft, is te vroeg.
Hij moest leren:
Als hij dat zou doen, zou hij het verloren deel in zichzelf ook helen. Hij zou een deel van zijn 'zijn' heroveren.
Zij moest leren:
Vanuit die zachtheid kan haar man haar gemakkelijker bieden wat zij nodig heeft. Het experimenteren van nieuw gedrag voor hem, namelijk sterker opstellen, en een duidelijker profiel te tonen gaat vooral in het begin gepaard met onzekerheid. Als de 'sacred space' veilig is, kunnen beide partners dat experiment aan.
Mensen kunnen op deze manier zien leren dat hun partner niet zo maar in hun leven gekomen is. Blijkbaar is onze lieve Heer niet primair geïnteresseerd in ons geluk, maar in onze persoonlijke groei. Vroeg of laat triggeren onze partner onze overlevingsstrategieën. Het is dan zo gemakkelijk om te concluderen dat we de juiste partner niet hebben. Maar een conflict openbaart ook vaak iets van onze eigen pijnpunten en verborgen geschiedenis. En daar kunnen we eigenlijk onze partner dankbaar voor zijn. Want dan kunnen we elkaar helpen tot heling en herstel te komen, mits er nog voldoende rek en wilskracht in de relatie zit natuurlijk.
Zoals we in de Imagotherapie zeggen: 'conflict is growth trying to happen', ofwel conflict is de groei die probeert tot stand te komen.
Mag ik u uitdagen om het niet op te geven, maar hulp te zoeken om die groei tot stand te laten komen?
Ontdek in onze Online Keuzehulp welk traject het meest voor u geschikt is. Lees verder
